1. |
Ki otan ftasi i anoiksi
01:43
|
|||
|
Κι όταν φτάση η άνοιξη
Κι όταν φτάση η άνοιξη
κι έρθουν τα πουλιά
και γυρίσουν τ’ άνθη,
σαν έναν καιρό
θα σε περιμένω.
Κι όταν έρθη πάλι
και το καλοκαίρι
με το μαϊστράλι,
σαν έναν καιρό
θα σε περιμένω.
Μα όταν το φθινόπωρο
ξαναφτάση υγρό
και συννεφιασμένο,
θάρθω να σε βρω·
δε θα περιμένω.
|
||||
2. |
Kiria
02:35
|
|||
|
Σε βλέπω ακόμα να περνάς κατάμονη στο πάρκο,
βασιλική, περήφανη στην ώριμη ομορφιά σου·
η περιφρόνηση άνθιζε, κρύο στα χείλια σου άνθος,
κ’ είτανε σα να κοίταζε από ψηλά η ματιά σου.
Σαν τις Αυτοκρατόρισσες της Ρώμης εκυλιόσουν
στων νέων τα στήθια κ’ ύστερα μακρυά σου τους πετούσες,
όπως πετάμε έναν ανθό που πια άρωμα δεν έχει
τέτοια ζωή οργιαστική και πρόστυχη εζούσες.
Είσουν εσύ που μου ’μαθες τις πλέον τεχνητές
τις ηδονές κ’ επόρνεψες το σώμα σου μαζί μου,
αναίσθητη μπρος στην ψυχρή την ενατένισή μου.
Όμως, σαν εντυνόσουνα και στέκουσουν μπροστά μου
κι άκουγα την προσταχτική και κρύα σου ομιλία,
έσκυβα – και τα χείλια μου τραυλίζανε: «Κυρία…»
|
||||
3. |
Apocheretistirio II
03:04
|
|||
|
Το βράδυ που σ’ αγάπησα δεν ήταν καλοκαίρι·
τα φύλλα, μόλις πρόβαλλαν απάνω στα κλαριά,
–κι ούτε θυμάμαι, να σου πω, τί μ’ είχε, τότε, φέρει,
σ’ εκείνη τη μεριά.
Θυμάμαι, μόνο, που έσερνα το βήμα το νωθρό μου,
και το μυαλό μου γύριζε σε πράματα παλιά,
την ώρα που σ’ απάντησα, να στέκεσαι στου δρόμου
τα πέτρινα σκαλιά.
Τη νύχτα εκείνη, την τρελή, τη νύχτα τη μεγάλη,
να στη θυμίσω τώρα, εδώ, το βρίσκω περιττό:
«Τα περασμένα πέρασαν, – μην τα θυμάσαι πάλι»,
μας λέει ένα ρητό…
Κι όμως, και συ μ’ αγάπησες βαθύτατα – το νιώθω·
και ξέρω ακόμα, πως, συχνά, μου τό ’χες ορκιστή.
πως όσο κι αν μαραίναμε τον πρώτο μας τον πόθο,
θα μέναμε πιστοί!
Μια και δεν ήταν να σταθής σ’ εκείνα που είχες τάξει,
τότε γιατί, το λόγο αυτό, μ’ ανάγκασες να πω;…
Τον όρκο σου τον πάτησες, – μα εγώ δεν έχω αλλάξει,
–κι ακόμα σ’ αγαπώ.
|
||||
4. |
Sa dio
02:16
|
|||
|
Σα διώ,
Τα μάτια σου τα δυό
Χρυσή Λημνιά μου,
Θαρρώ
Πως άγγελο θωρώ
Στην ερημιά μου.
Σα βγης
Με ρόδα της αυγής
Στα χείλη απάνω,
Ποθώ
Στο πλάγι σου ναρθώ
Και ν’ αποθάνω.
Σα θες
Να σου το πω μαθές
Πως σ’ αγαπάω,
Σωπώ,
Γιατί καρδιοχτυπώ
Και σπαρταράω.
Σα ’ρθώ
Κοντά σου και βρεθώ
Πουλί πιασμένο,
Και λες
Πως σούρχεται να κλαις,
Γιατί σωπαίνω,
Στ’ αυτί,
Σου λέω κατιτί
Απ’ την καρδιά μου,
Καμιά
Πως δεν είδα Λημνιά
Σαν τη Λημνιά μου.
|
||||
5. |
Alithia, i kapsa
02:34
|
|||
|
Αλήθεια, η κάψα είναι πολλή,
μα μην αναστενάξης,
μόν’ πες πως πας στη σύναξη
της υστερνής σου τάξης.
Τούτο δεν ήταν το στενό
και τούτο το λιοπύρι;
–μα η ζέστα ήταν ξεφάντωμα
κ’ η λαύρα πανηγύρι.
Ένα χαμοπαράθυρο
κατά τον ήλιο εκλειούσε
κι’ από τις γρίλλιες κατά γης
το φως σταλοβολούσε…
Θυμάσαι; Εδώθε διάβαινες
όταν κινούσες, όταν
στο ασβολερό το γύφτικο
τ’ αμμόνι ονειρευόταν.
Πες, πες, στο σπίτι εκεί βαθειά,
στα μέσα απ’ το μπαλκόνι,
κάθεται ακόμα η μάννα σου
σκυφτή, και σε μπαλλώνει·
και πες, πες, στα παράθυρα
της υστερνής σου τάξης
κρέμονται τα τριαντάφυλλα
–και πας να τα συνάξης…
|
||||
6. |
Ta filla
02:20
|
|||
|
Σ’ έχουν αδερφή,
αδερφή χλομή
τα χλομά τα φύλλα·
και είπανε: μ’ εμάς
έλα, εδώ μ’ εμάς,
τα ξερά τα φύλλα.
Σαν εσέ μια αυγή,
απ’ την πρώτη αυγή
σαν ξενιτεμένα,
καρτερούμε εδώ
να περάση εδώ
κάτι, σαν κι εσένα.
Και μας τραγουδεί
γύρω στο κλαδί
που περνά το αέρι,
με φτερό σιγό
σε χορό σιγό
να μας πάη το αέρι.
Σ’ έχουν αδερφή,
αδερφή χλομή
τα χλομά τα φύλλα·
στον αργό χορό,
στο σιγό χορό
σε καλούν τα φύλλα.
|
||||
7. |
De girevo kseno
02:03
|
|||
|
Δε γυρεύω ξένο, δε ρωτάω κρυφό,
δε γυρεύω χάρη·
κάτι μόχουν πάρει, μες απ’ την ψυχή
κάτι μόχουν πάρει.
Και δεν είταν ούτε ξωτικά,
και δεν είταν χέρια
κ’ είταν ένα βράδυ πόπαιζαν θολά
στο γιαλό ταστέρια.
Κ’ ήρθ’ ένας αγέρας, κι ήρθ’ ένας βοριάς
κ’ ήρθ’ ένα σκοτάδι.
– ω αδερφή, χαμένον κάποιο θησαυρό,
που θρηνούμε ομάδι,
μες στο κύμα ανοίγει δρόμο μυστικό
δείχνει το φεγγάρι…
Κάτι μόχουν πάρει, μες απ’ την ψυχή
κάτι μόχουν πάρει.
|
||||
8. |
||||
|
Κ’ οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
κ’ ήταν άσπρο το κρεββάτι,
κι όλο θόλωνε, όλο μέλωνε
το γλυκό γλυκό σου μάτι,
και τα χέρια σου πλεκόντουσαν
στο κορμί μου γύρω–γύρω,
κ’ έπινα μέσ’ απ’ τα χείλια σου
γλυκειάν άχνα σαν το μύρο,
και σταλάζανε απ’ τα χείλια σου
γλυκά λόγια, σαν τα μύρα,
κ’ ήταν άσπρο το κρεββάτι μας
κ’ οι μπερντέδες σαν πορφύρα…
Έτσι, αγάπη μου, σε χόρτασα
κι έτσι, τη γλυκάδα σου ήπια
μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα
στ’ άνομα τα καρδιοχτύπια,
κι απ’ το μέλι ποθοπλάνταζε
το κορμί σου και το μάτι
κ’ οι μπερντέδες ήταν κόκκινοι
κ’ ήταν άσπρο το κρεββάτι…
|
||||
9. |
To kalokairi...
02:41
|
|||
|
Το καλοκαίρι πέρασε σα ρίγος,
κι ο χειμώνας μου φαίνεται βαρύς.
Τί σύντομα που τέλειωσε κι ο τρύγος!
Δεν πρόφτασες, καρδιά μου, να χαρής…
Κι όμως και τί, και τί δε σου είχαν τάξει
τα δειλινά του τα χιμαιρικά!
Γιατί να μη μπορέση να βαστάξη,
τουλάχιστον, απ’ όλα, μερικά;…
Το καλοκαίρι πέρασε σα ρίγος,
κι ο χειμώνας απλώθηκε βαρύς:
αχ, φέτος, ο καιρός αυτός, ο λίγος,
ήτανε μιας ορφάνιας φοβερής!
Κι όμως και τί δε σ’ έκανε να ελπίσης,
με την παραμυθένια του φωνή…
Τα παραμύθια πέθαναν, επίσης,
–κ’ εγώ το περιμένω να φανή!
|
||||
10. |
Glikia agapi
02:18
|
|||
|
Γλυκάθηκα, γλυκάθηκα από τ’ άλικό σου στόμα
και δε χορταίνω τα φιλιά κι όλο γυρεύω ακόμα.
Και συ θυμώνεις και μου λες: «τί θέλεις πια από μένα;»
όλο φιλούν τα χείλη σου κι όλο είναι διψασμένα!
Και μ’ αποπαίρνεις άπονα, και σκύβω το κεφάλι,
ώσπου να φύγουνε οι θυμοί, να φιληθούμε πάλι…
|
||||
11. |
||||
|
Και θαμπό ήρθε το βράδυ
και θλιμμένο και αχνό –
Σου είναι ο πόνος μου χάδι
κι ας θαρρής δεν πονώ.
Και το θρύλο σού λέει
σιγαλά του βραδιού,
και τον λέει και κλαίει
σαν αχός τραγουδιού,
σαν καμπάνα που σπάζει
με αργό θρήνο σιγό
και στο δρόμο με κράζει,
και σε κράζω κι εγώ.
|
||||
12. |
Anamoni
02:40
|
|||
|
Μια μάταιη – πάντα – αναμονή
και μια θλιμένη νοσταλγία:
στη θάλασσα τη γαλανή
περνάν – και χάνουνται τα πλοία…
Τί καρτερώ που τόσο αργεί,
τί που δε φέρνουν τόσα χρόνια;
– Κάποιος για μένα οδοιπορεί,
που σα να χάθηκε στα χιόνια.
|
||||
13. |
Tis zois ta roda
03:49
|
|||
|
Νά το, αψηλά κι’ από μακρυά,
το παραμύθι του βορριά!
–μες στα τετράγωνα τα μόνα
το παραμύθι του χειμώνα.
Κ’ εγώ του δρόμου το θολό
το μαύρο σύννεφο φιλώ
κ’ είμαι, στα τρίστρατα τα μόνα,
το παραμύθι του χειμώνα.
Νά το αψηλά, να το μακρυά
το παραμύθι του βορριά!
Πού θαύρω εδώθε, αχ! πες μου, ξένε
τη ζέστα, αγάπη που τη λένε;
Εγώ που χρόνια κατοικώ
το δρόμο τον αγερικό,
πρώτη φορά είναι που φοβάμαι
με το χειμώνα απόψε νάμαι…
Πρώτη φορά να πιστευτώ
τέτοιο ακριβό, τέτοιο γραφτό
–το πώς η μοίρα μ’ έχει κάμει
μια πεταλούδα για το τζάμι.
Μα ιδές: Γοργό κι αληθινό
κορίτσι βγήκε απ’ το στενό·
μες στο φουστάνι οπού αναδεύει,
τα δυό της πόδια ανακατεύει,
γυμνά δυο πόδια και χυτά
–και με τί τέχνη είναι χτιστά,
καθώς ο αγέρας τα ξεντύνει,
με τί χαρά κ’ εμπιστοσύνη!
Σαν το πουλί που αναπηδά
από κλαδί σ’ άλλα κλαδιά,
εχάθηκε ως να ξεπροβάλη
από μια θύρα σε μιαν άλλη!
–Σκέτο, χαρούμενο παιδί,
πού σ’ έχω βρη; πού σ’ έχω ιδή;
δεν είσαι η ασταχτομαλλούσα
που χλώμιαζα όταν σου μιλούσα;
Ρόδα και μήλα μάγουλα,
μάγουλα ακέρια και καλά,
πώς σας λαχτάρησεν ο τόπος
κι’ ο γερασμένος στρατοκόπος!
Γέλασε ο τόπος μονομιάς
ως την καρδιά της ερημιάς
–κι ακέρια φούντωσε η μαυρίλα
της ζωής τα ρόδα και τα μήλα!
|
||||
14. |
Gia filia sta chionia
01:57
|
|||
|
(…)
Αναρωτιέμαι, αναθυμάμαι.
Ξέρω τους δρόμους που περνάμε:
Σε κείνο το Γενάρη πάμε;
Μέσα απ’ τους δρόμους κι’ απ’ τα χρόνια,
αχ, πάμε για φιλιά στα χιόνια;
(…)
|
||||
If you like Giorgos Kostogiorgis, you may also like:
Cyan Blue
by Charlotte Day Wilson
Charlotte Day Wilson makes her XL Recordings debut with a collection of soulful songs.
go to album
This healthy helping of hooky indie pop from Melbourne’s Parsnip is candy-coated bliss.
go to album
A Thought Is Not A Feeling
by Tiflis Transit
Smooth, sophisticated pop with neoclassical flourishes from the Berlin-based duo of Fabian Till and Birk Buttcherey.
go to album
Learning To Swim On Empty
by Wu-Lu
featured on Bandcamp Radio Apr 30, 2024
go to album
featured on Bandcamp Radio Apr 30, 2024
go to album
no place that feels like
by Ellis
Another devastatingly beautiful batch of indie rock confessionals from Ontario singer, producer, and multi-instrumentalist Linnea Siggelkow.
go to album
The experimental rock band's new record is as melodic and inventive as ever, but now with an even more honed sense of play.
go to album
